Provocatief coachen: een ware ontdekking!
Als bij toeval kwam ik in contact met het provocatieve werk. Het was in tijden van corona. Toen las en studeerde ik me volop in in de theoretische modellen en ‘best practices’ met betrekking tot hoogbegaafdheid.
Een belangrijk kenmerk van vele hoogbegaafden is het snelle, associatieve en creatieve denken.
Dat gaat zowel op voor onze binnen- als onze buitenwereld. Ja, met het grootste gemak komen we op de proppen met een nieuwe theorie over wat we rond ons zien. Maar net zo goed kunnen we uitgebreid omschrijven waarom dingen waar we zelf deel van zijn, zijn zoals ze zijn. Of het dan terecht verklaringen zijn of excuses laat ik hier nog even in het midden.
Als coach kom je in congruente therapievormen makkelijk een uur verder met luisteren en knikken. Als client voel je je in eerste instantie gehoord en begrepen. Erbij horen, yes, da’s goed! Alleen, ook je eigen verhalen weet je zo wonderwel bevestigd. Voor alles kennen we wel een uitleg, een maar, een ‘pas als’…
Zie je waar ik naartoe ga?
Inderdaad, zolang als de hoogbegaafde client zijn eigen verhaal blijft geloven, vertellen en versterken, verandert er weinig tot niets. Zelfs als de frustratie torenhoog zit.
Een kernvraag die (niet alleen) mij bezig houdt is dan: ‘wat is er nodig is opdat die wondermooie mens die voor me zit ook echt ‘in beweging’ komt?’
Inderdaad, ook binnen de provocatieve therapie zijn warmte en vertrouwen de basis.
We creëren een warme, veilige bubbel waar plaats is voor humor en provocatie.
En dan komt de magie.
In een geslaagd provocatief gesprek vertrekken we van jouw probleem. Dat probleem gaan we samen van heel verschillende (ja, soms absoluut bizarre) kanten bekijken. Hierdoor start een proces van acceptatie of weerstand.
Vanuit een van deze uitersten, of een mengeling van beiden, voel je het appel tot actie. Een appel vanuit je zelf. En daarin ligt de kiem tot blijvende gedragsverandering.
